Wat baby’s in buiken aan hun ouders te vertellen hebben, is vaak prachtig mooi en helpend voor het verloop van de zwangerschap en de geboorte. In deze rubriek lees je gesprekken tussen Youssi en kindjes die nog in de veilige buik van hun moeder zitten. Deze keer een meisje dat een beetje onzeker wordt van haar moeders onzekerheid..
Het is wel een beetje rommelig hoor Youssi”, zegt ze verontschuldigend als ze me uitnodigt een kijkje te nemen in haar plekje in de baarmoeder. Ik moet stiekem wat lachen, aangezien ik die zin zelf ook iets te vaak gebruik als ik mensen ontvang in mijn huis. Ze ziet mijn blik en zegt, “dat zegt mijn mama altijd als ze mensen op bezoek krijgt.” Ik knik en zeg, “dat herken ik ja. Maar waarom vind jij het rommelig hier binnen?” Ze draait zich rond haar as, met haar pure, zachte lijfje en zucht. “Nou gewoon. Ik weet het ook niet eigenlijk. Ik weet het gewoon allemaal niet.” Ik knik.
Moeilijk
“Wat zou je willen weten dan?”
“Dat weet ik ook niet, rolt ze met haar ogen. Pfff, het is wat hè Youssi,” lacht ze ongemakkelijk. Ik ben even stil om het gevoel van verwarring de ruimte te geven.
“Het is ook niet niks hè, op aarde komen,” vraag ik uiteindelijk. Na een korte stilte zegt ze zachtjes, “ik dacht dat het makkelijker zou zijn ja.” Ik aai over haar rugje.
“Vind jij het moeilijk, of vindt jouw mama het moeilijk?” Daar moet ze heel even over nadenken. Ze sluit haar ogen en dobbert even rond. “Ik denk dat ik het moeilijk vind dat mijn mama het moeilijk vindt,” zegt ze dan in een rustige heldere zin.
“Ik dacht dat mama blij zou worden van mijn aanwezigheid, maar ik lijk haar alleen maar onzekerder te maken”
“Dat kan ik begrijpen. Jullie zijn ook zo met elkaar verbonden hè?” Ze knikt en begint zachtjes te huilen. “Ik heb steeds het gevoel dat ik het allemaal niet goed doe. Ik groei wel goed en ik leer al veel, maar toch heb ik het idee dat ik mama niet blij maak.”
“Ach lieverd, ben je daarom zo verdrietig? Had je haar zo graag blij willen maken?” Snikkend knikt ze ja.
“Dat had ze zo nodig Youssi, want ze zat echt een beetje met zichzelf in de knoop. Ik dacht dat ze blij zou worden als ik zo dichtbij haar zou zijn, maar ze wordt er alleen nog maar veel onzekerder van lijkt het wel. En dat is nou net wat ze niet kon gebruiken.”
“Je mama voelt zich erg onzeker?” Het kleine meisje snikt.
“En ik zie juist een hele sterke mama met heel veel liefde en wijsheid. Ik dacht dat ik dat haar kon laten voelen, maar nu ik er ben gaat ze alleen nog maar meer aan alles en zichzelf twijfelen. Ze blijft maar zoeken naar allerlei antwoorden en daar kan ik haar helemaal niet mee helpen. Ik weet ook helemaal niks namelijk.”
Zeker weten
“Hoe bedoel je, dat jij helemaal niks weet? Waarvan en waarover?” Ze zucht weer.
“Ik weet niks van de beste opvoedstijl of de meest gezonde voeding. Ik weet niet of vaccineren of welke vorm kinderopvang juist goed is of niet. Ik weet niet naar welke raad uit onze omgeving, mama wel of niet moet luisteren. Ik kan helemaal niet in dat soort grote lijnen en ideeën denken!” Ze roept het bijna uit van frustratie.
“En dat is wat je mama wel probeert?” Ze knikt.
“Mijn mama wil alles graag heel zeker weten. Ze leest eindeloos boeken en artikelen en zoekt overal informatie. Ze omringt zichzelf ook steeds met mensen die alles zeker lijken te weten. Alleen zeggen al die mensen steeds weer iets anders en daardoor weet ze zelf helemaal niet meer waar ze staat. En ik kan haar niet helpen. Want ik heb ook geen antwoord op haar grote vragen. Hebben andere baby’s dat wel Youssi?”
“Geen enkele baby weet wat goed is voor alle baby’s; maar iedere baby weet wat goed is voor hem of haarzelf”
Ik glimlach en strijk over haar wang.
“Ik heb nog nooit een baby ontmoet die wist wat goed was voor alle kinderen, altijd, maar iedere baby weet wat goed is voor hem of haar op dit moment. Hier en nu.” Ze kijkt me met grote ogen aan en is even stil. Dan sluit ze haar ogen, zucht en ontspant haar lijfje. Ik laat haar even rond dobberen in haar eigen energie. Ze lijkt even los te komen van alles en iedereen. Het is een prachtig gezicht. Haar aura lijkt sterker te worden en lichter. Opgeruimder, zou ze zelf waarschijnlijk zeggen. De hele baarmoeder krijgt nu een rustige energie. Na een poosje opent ze rustig haar ogen.
“Ik weet het Youssi. Wat ik nu nodig heb is rust. En rust betekent dat het oké is om het gewoon even niet te weten allemaal. Ik weet nog helemaal niks en dat is oké. Dat is perfect, want er is ook helemaal niks nodig nu. Alles is precies goed zoals het nu is. Alles wat ik nodig heb is mama’s liefde, haar aandacht en haar voeding. Ik zou alleen willen dat ze dit ook zou beseffen.”
Eigen waarheid
“Ik denk dat jij haar dit mag gaan leren meisje. Steeds als jouw mama haar vragen stelt hardop en in zichzelf, kun je haar dit antwoord geven. Het is goed. Ze zal jouw rust gaan opmerken in haar buik. Maar als er dagen zijn, dat het getwijfel of de onrust je weer even te veel wordt, vraag dan ook om wat jij nodig hebt. Je mag haar vragen om te landen in haar lijf, om meer te gaan vertrouwen op zichzelf en te gaan werken aan haar intuïtie. Om nog meer te luisteren naar haar hart. Want hier ligt het lijntje tussen jullie en tussen jouw mama en haar eigen waarheid. Misschien is de ingang bij jouw mama wel haar hoofd, maar ook via je hoofd kun je de weg vinden naar je hart. Laat haar oog maar vallen op artikelen die hier over gaan. Help haar maar op haar zoektocht. Jij mag ook altijd vragen om hulp in de energie. Je kunt bijvoorbeeld vragen of jullie je omringd mogen voelen met liefdevolle mensen en diepe wijsheid. Liefde overwint angst en onveiligheid en laat onzekerheid er zijn. Als een open ruimte, vol prachtige mogelijkheden. Daarin ligt de wijsheid die jullie uiteindelijk precies past; jullie eigen wijsheid.” Het mooie meisje glimlacht.
“Dit is een taak die wel bij me past. Ik ben geen wetenschapper. Ik strooi niet met waarheden, maar met hartjes lacht ze.”
“Wauw,” zeg ik, “en dat is het mooiste cadeau dat je je moeder kunt geven, dat denk ik echt!”
“Ik weet het zeker,” lacht ze met een knipoog.