Een klein dapper meisje vertelt Youssi haar verhaal. Over haar verdrietige moeder, die zich alleen voelt en haar vader die vlucht voor zijn angst. Gelukkig kent dit meisje een plek waar alleen maar liefde is.
Gisteren was een rustige dag. Vandaag voelt het heel anders. Zomaar plotseling na de diepe slaap van vannacht voel ik mama’s hartslag stijgen. Haar buik verkrampt en de ruimte om me heen wordt nauwer en harder. Ik voel de onrust ook door mijn lijfje stromen en ik weet hoe het komt. Het gaat even niet zo lekker tussen mama en papa. Mama maakt zich zorgen over geld en mij en papa over zijn toekomstige vrijheid. Ik wist voor ik kwam al dat dit zou gaan gebeuren. Ik heb papa en mama allebei uitgekozen, dus ik weet hoe ze in elkaar steken. Mama is heel zorgzaam en wil altijd alles heel goed doen. Papa is een vrije geest en wordt liever niet echt volwassen, omdat hij bang is om zijn vrijheid en creativiteit te verliezen. Ik begrijp ze allebei en ik houd van allebei evenveel. En ik weet dat ze ook allebei evenveel van mij houden. Ze geven er allebei alleen een andere vorm aan.
Papa zingt de mooiste en liefste liedjes voor mij met zijn gitaar. Hij is veel avonden weg om op te treden, zodat hij geld kan verdienen voor ons. Mama voelt zich dan vaak alleen en heeft liever dat hij een vaste baan gaat zoeken, zodat er rust en zekerheid komt. Zij zorgt zo goed voor mij. Ze luistert naar haar lichaam, neemt rust en eet en leeft gezond. Ik weet dat zij er van baalt dat ze nu deze stress voelt, want ze is zich er van bewust dat ik dit ook kan voelen. Maar ze weet ook niet hoe ze deze stress kan voorkomen. Ze voelt zich nu even heel alleen en onbegrepen.
Papa is niet thuis gekomen vannacht omdat hij ergens ver weg heeft opgetreden en daar is mama net achter gekomen. Gisteren waren ze nog fijn samen overdag en hadden nieuwe afspraken gemaakt en nu komt mama er achter dat het papa toch weer niet gelukt is om zich hier aan te houden. Ik voel hoeveel pijn het haar doet. Ze houdt haar hand op haar buik, vlak bij mijn hoofd, terwijl ze heel hard huilt. Ik voel het schokken van de snikken. Ik maak me zo klein mogelijk om haar niet tot last te zijn. Heel even voel ook ik me alleen. Maar niet lang. Ik sla mijn armpjes om mijn borst heen en knijp mijn ogen hard dicht. Dan voel ik een zachte, warme gloed om me heen komen, als een soort beschermlaagje. De ruimte om mij heen voelt ineens veel groter en zachter aan en ik kan veel verder weg zien. Met mijn ogen gesloten zie ik nu ver buiten de baarmoeder, helemaal over de aarde heen, tot tussen de sterren en daarboven. De meest krachtige kleuren stralen nu om me heen en ik voel troost en rust waar ik nu ben met mijn bewustzijn. Hier is alles goed.
“hier is alles goed”
Hier weet ik dat alles gaat zoals het moet gaan. Papa en mama hebben deze weg nodig om hun inzichten te krijgen, die ze nodig hebben om een nieuwe draai aan hun leven te kunnen geven als ik geboren ben straks. Hier weet ik weer dat liefde alles overwint en dat niets hun liefde voor mij doet verminderen en dat ze ook allebei heel veel van elkaar houden.
Het komt goed. Het is goed. Ik zou willen dat ik dit nu tegen mama kon zeggen. Ik zou willen dat ik mama even mee kon nemen naar deze plek, zodat zij dit ook kon ervaren; de rust en oneindige wijsheid en liefde die hier aanwezig is. Deze plek bestaat ook in haar. Al weet ik dat het voor haar veel moeilijker is om hier te komen, dan het voor mij is. Ik weet het nog. Ik kom er net vandaan. Voor mama is dit al veel langer geleden en door alles wat ze heeft meegemaakt, is ze gaan geloven dat deze plek heel ver weg en onbereikbaar is.
“blijf jij maar in je fijne lichtcocon”
Ik strijk langs de baarmoederwand. Ik voel zo veel liefde voor mama. Ik kan het haar niet vertellen, maar ik kan haar wel laten voelen hoe veel licht ze in zich draagt. Zou ze het merken?
Ja, ik voel het! Ze legt door haar tranen heen beide handen op haar buik. Vlak bij me. Ik voel hoe ze ontspant en zachter wordt. Ze zucht diep. “Je hebt gelijk kleintje”, fluistert ze, “je hebt gelijk. Ik maak me veel te veel zorgen. Het komt echt goed. En jij weet dit he? Ik moet wat vaker naar je luisteren. De volgende keer dat ik me weer suf pieker zal ik je eerst even waarschuwen. Ben jij maar in je fijne lichtcocon. Dan kan ik even dealen met wat aardse zaken, zonder dat jij daar al te veel last van hebt. Je bent veilig bij me he? Maar dat weet je wel.”
Wat zou ik haar graag willen knuffelen nu. Nog een paar weekjes… dan lig ik in haar armen. En in die van papa. Waar zou hij zijn?
De deur gaat open en plots staat hij voor mama. Met een brede grijns. “Ik heb nog even doorgezakt gisteren met Joost. Hij wees me op een vacature. Volgende week ga ik solliciteren bij de muziekschool. Ik maak een goede kans…”