‘Wat als we nou eens een tijdschrift maken, Marieke?’, zei Youssi ineens, toen we in oktober samen op werkweekend waren. Dat we samen meer zouden gaan doen met onze passie voor kinderwens en zwangerschap, dat hing al langer in de lucht. Luid en duidelijk met een soort knipperlamp erboven: ‘this way’.
We juichten en proosten en al scheurend, plakkend, pratend en lachend ontstond dat wat we al langer wensten. Wat nog geen vorm had, maar zo duidelijk al aanwezig was. Een wens vol kiemkracht.
Een wens om een brug te slaan tussen hier en daar. Een wens om zielen die naar de aarde willen komen en buikbaby’s een stem te geven. Een wens om wensmama’s en al zwangere mama’s vertrouwen te geven dat er méér is dan ze misschien denken, dat er meer is wat ze zelf kunnen doen. Dat er contact mogelijk is, nu al. Een wens om mensen te verbinden met elkaar.
Binnen no time was er een moodboard van 1,5 bij 3 meter. Vol met wat we willen, wat we wensen, wat en wie we zijn. Het zaadje was geplant.
En nu is het lente. Nu is Kiem geboren. Een online magazine vol artikelen en ervaringen over kinderwens en zwangerschap. Andere verhalen en ervaringen dan die je wellicht gewend bent. Een andere kijk, meer van bovenaf bekeken… luid en duidelijk omringd door knipperlampen.
Begin maart, ik zit op mijn knieën in de moestuin. De bakken zijn nog leeg, ik pluk onkruid, ruim blad weg en spit de aarde om. Ik hoor mijn telefoon en kijk naar de mail die binnenkomt. De column van Amber voor deze eerste editie van Kiem. Ik lees hem, en de tranen stromen over mijn wangen. Ik voel wat we aan het doen zijn en wat dat teweeg zou kunnen brengen. Ik zucht eens diep.
Hoe kunnen we die twee onderwerpen nou samen op één site plaatsen? Dat is ondraaglijk voor mensen met een kinderwens! En waarom zou een zwangere willen lezen over een allang gepasseerd station?
“Dat is wat Kiem wil. Jou laten voelen, liefdevol aanraken”
Mijn handen graaien in de aarde. Met het onkruid dat ik pluk, verdwijnen mijn angsten en twijfels. Ik trek aan een wortel, die er met geen mogelijkheid uit wil. Vooruit, een klein stukje dan. Ik ruik eraan. Pastinaak. Van vorig jaar. En ik voel dat we gedragen worden. Ik voel dat het wél kan. Ik voel diep van binnen zelfs dat het misschien wel nodig is zo, op deze manier. De bedoeling, zelfs.
Want dat is wat Kiem ook wil. Jou laten voelen. Jou liefdevol aanraken, en soms wat prikkelen, daar waar jij het nodig hebt. Zodat ook jij jouw dromen en wensen, en jouw pijn en angsten durft toe te laten en aan te kijken. Waardoor je kunt loslaten, in vertrouwen en je openstelt om te ontvangen. Vanuit liefde en verbinding met de kracht in jezelf, tot jouw lente aanbreekt en je de zon voelt schijnen.
Wij zijn trots op deze eerste editie van Kiem. De site blijft net als wij, groeien. En we hopen dat je met ons mee groeit!
Marieke en Youssi
