Eigenlijk weet ieder kindje waarop ik af mag stemmen me wel in het hart te raken met mooie boodschappen en wijze inzichten. En toch zijn er van de honderden zielsgesprekken die ik inmiddels heb gevoerd een aantal kindjes in de buik die me altijd bij zullen blijven. Zij blijven me bij door de bijzondere omstandigheden waarin ze naar deze wereld toekwamen en de belangrijke taak die ze hierdoor op zich hadden genomen. Dat wat ze gemeen hadden was het verdriet wat er heerste in het gezin waarin ze verwacht werden. Ze kwamen op plekken waar leven en dood even heel dicht naast elkaar bestonden.
Een jongetje kwam net in de buik vlak voordat zijn opa onverwachts overleed. Een ander jongetje kwam twee jaar nadat zijn zusje overleden was. Een meisje kwam nadat haar moeder meerdere miskramen had meegemaakt. Al deze zielen waren zich volledig bewust van de gevoelens van verlies die hun ouders bij zich droegen. Ze voelden de spanning in het lichaam van hun moeder en wisten dat zij zich dagelijks afvroeg of het wel goed ging met hun baby. Ze voelden deze spanning en tegelijkertijd lukte het deze kinderen om hun eigen rust en vertrouwen niet kwijt te raken.
Bijzondere boodschappen
In het gesprek dat ik met ze had, konden ze heel helder aangeven wat ze bij hun moeder en vader waarnamen aan emoties. En wat ze alle drie opmerkten was dat niet het verdriet en de pijn zelf in de weg zaten van het nieuwe geluk, maar de oordelen over deze pijn en het verdriet. De angst om die, zo begrijpelijke, emoties te doorvoelen was groter geworden dan de pijn zelf en stond de ouders vaak in de weg om nieuw geluk toe te laten in hun leven. Ze durfden hierdoor moeilijk een volledig open verbinding aan te gaan met hun nieuwe baby. Hoop en vertrouwen waren er wel, maar werden ook vaak onder gesneeuwd door twijfels en piekergedachten, maar soms ook door onverwerkte boosheid.
Een jongetje gaf aan dat zijn moeder haar boosheid de ruimte mocht geven. Dat ze het uit mocht schreeuwen, net zo lang tot de pijn mee kon komen naar buiten. Zodat deze mee kon waaien met de wind, in plaats van te blijven sudderen diep van binnen. Zijn opa hielp hem landen vanuit de energie.
Het andere jongetje vertelde dat hij graag wilde dat zijn zusje net zo aanwezig mocht zijn als hij. Want ja, ze was er toch nog? Dit was wat hij juist zo sterk kon voelen. Zijn grote zus was continu bij hem en als een engel van licht om hen heen om hen te helpen en beschermen. Doordat juist hij die link zo sterk had met zijn zus, kon hij haar energie en daarmee weer heelheid terug brengen in het gezin, waar dit prachtige meisje zo gemist werd.
Het meisje dat kwam na de miskramen vertelde dat dit haar derde poging was om te komen. Ze wist dat het dit keer zou gaan lukken. Zij en haar ouders hadden ondertussen zo veel lichtsprongen voorwaarts gemaakt dat ze er nu echt klaar voor waren om elkaar volledig te kunnen ontmoeten. Haar toverwoord was vertrouwen. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen. Dat niets voor niets gebeurt en dat we dwars door alles heen verbonden zijn met elkaar en met ons zielendoel.
Alles door elkaar
Wat de kinderen me vertelden kan ik opschrijven, maar wat ze me lieten voelen is moeilijk te beschrijven. Ik denk dat ik het lastig vind doordat wij hier op aarde inmiddels zo gewend zijn te denken en voelen in zwart of wit, licht of donker, daar en hier. En juist deze vormen van onderscheid vallen weg als ik in gesprek ben met deze wijze wezens, levend in een ieniemienie lijfje. Zij kunnen namelijk tegelijkertijd liefde voelen en verdriet en boosheid en vergeving en alle gevoelens die bij ons vaak zo ver uit elkaar liggen en elkaar lijken uit te sluiten. We proberen grip te krijgen op het leven hier door deze dingen in onszelf te scheiden, omdat dat ons helpt alles beter te kunnen begrijpen met ons hoofd. Maar wat deze kinderen me lieten zien en voelen was dat alles tegelijk mag en kan bestaan. En dat hier en daar zo dicht naast elkaar liggen. En als wij dat willen en kunnen zien, dat alle onderscheid dan weg valt.
Verbindende lichtbrug
Met hun verhaal en grote bewustzijn bouwden deze kinderen een brug tussen donker en licht, tussen hier en daar, tussen hart en hoofd. Hun ouders wisten hierdoor dat ze hun gevoelens niet weg hoefden te stoppen. Hun verdriet deed niets af aan de liefde die ze voelden voor dit nieuwe kindje. Sterker nog: door het te erkennen en te uiten kwam er meer ruimte om opnieuw hoop en vertrouwen toe te laten in hun leven. Op alle vlakken. Zij kunnen hierdoor nog beter de ouders zijn die hun bijzondere nieuwe kindje nodig heeft: open, puur en liefdevol. Met een dieper weten dat alles een is, onderdeel van een groter geheel waar we allemaal deel van uitmaken.