Net als bij veel andere vrouwen, duurde het bij mij wat langer dan gemiddeld voor ik zwanger werd. Kinderen komen niet zomaar… Je moet er praktisch iets voor doen, dat weten we allemaal. Mij heeft het geholpen er ook op een meer energetische manier mee bezig te zijn.
Bij mijn oudste dochter Liene wist ik het pas nadat ik ein-de-lijk het streepje op de zwangerschapstest paars had zien kleuren. Al máánden was ik continu bezig met zwanger worden. Dat kwam ook omdat ik ruim vóórdat ik zwanger was, in mijn meditaties een meisje had ontmoet. Dat contact verliep soms wat stuntelig. Het was namelijk mijn eerste ervaring met ‘dat watje niet kunt zien met je ogen’ en ik durfde nog niet volledig te vertrouwen op dat wat ik zag, voelde en hoorde.
Soms liet dit meisje zich zien als een volwassen vrouw van mijn eigen leeftijd. Ik voelde een diepe verbondenheid. Intuïtief wist ik dat wij er samen al heel wat avonturen op hadden zitten, en dat er weer een nieuw avontuur zat aan te komen.
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik dat er nóg een ziel was… tijdens meditaties zag ik soms niet alleen de ziel van Liene, maar ook die van een ander kindje, een jongetje. Na de geboorte van Liene had ik geen behoefte om via de energie contact met hem te maken. Wel dacht ik met regelmaat aan nog een kindje, en dat was oké voor dat moment.
Vrolijke kleuter
Twee jaar later zag ik in de zomervakantie tijdens het wandelen ineens overal een vrolijk, grappig jongetje zijn hoofd boven het mais uitsteken. Ik herkende hem meteen uit het eerdere contact… en ik was blij. Ik lachte hardop om hem en zijn maniertjes. Hij huppelde naast me als een vrolijke kleuter. Ik zag hem niet met mijn ogen, maar door een soort sluier, in een andere laag. Ik merkte dat het gemakkelijk was om mijn bewustzijn af te stemmen op zijn frequentie. Alsof ik draaide aan een knop in mezelf, op zoek naar de juiste radiozender. Ik hoopte vurig dat dit jongetje héél snel aan zijn reis naar de aarde zou beginnen en dacht dat dat ook zeker heel snel zou gebeuren. Ruim driekwart jaar later was ik nog steeds niet zwanger.
Daar zat ik dan, met al mijn twijfels, angsten en pijnen.Waarom liet deze ziel zich zo aan me zien? Waarom komt hij niet? Komt hij überhaupt nog wel? Zie ik iets over het hoofd? Heb ik het me allemaal ingebeeld? Is hij wel ons kindje of komt hij iets anders doen?
Ik piekerde me suf en nog suffer, tot het weer wat zakte en ik op de een of andere manier tóch weer vertrouwen kreeg en me weer af kon stemmen op de juiste frequentie. Dat vertrouwen zat in kleine dingen. In een kaart die ik trok. Of in een naam die ik hoorde. In een gerust gevoel als ik mediteerde, een blijdschap om kleine dingen.
Er zijn zoveel redenen te bedenken hoe het komt dat je een ziel bij je ervaart die voelt als een toekomstig kindje. Het is niet altijd díe ziel die daadwerkelijk komt. Ik kreeg sterk het gevoel dat zielen zich sowieso telkens van hoedanigheid en vorm kunnen veranderen. Dat ze zich blijven samenvoegen en weer opsplitsen en zich aan ons laten zien op een manier die op dat moment goed voor ons is.
Moment
Op een dag liep ik alleen in het park. Ik móest even naar buiten, want het was wéér zo’n dag. Met mijn neus in mijn sjaal gedrukt en mijn handen in mijn zakken, een weeïg gevoel in mijn buik en daarna weer de stekende pijn die er bij hoort. En toen gebeurde het. Ik liep een jong gezin tegemoet,een vader en een moeder met een wandelwagen met een baby. En een blonde peuter, vrolijk rennend op zijn loopfiets ernaast.
Ik kneep mijn ogen dicht, om mijn tranen weg te drukken, maar toen ik ze opende, zag ik hoe het jongetje naar me keek. Zijn blauwe ogen drongen door tot diep in mijn kern. Via dit jongetje, dat ik helemaal niet kende, voelde ik: het komt goed. Er is nog een kindje. Het komt goed.
Dat was het moment. Ik ontspande me, rechtte mijn rug, ademde diep in en liet mijn handen losjes naast mijn lijf hangen. De kou verdween, want het leek alsof er een warm handje in de mijne gleed. Ik ademde diep in en was dankbaar. Dankbaar voor het teken, dat voelde als een uitnodiging tot het maken van contact.
Contact maken
Dat deed ik. Weer, op de manieren die ik kende. Al zittend, schrijvend, mijmerend en wandelend. Het contact was dit keer anders dan toen ik zwanger werd van Liene. Ik zag niemand als ik mediteerde. Niemand. Ik hoorde ook niemand. Het zat hem in kleine, meer aardse en fysieke dingen. Een vogel die me aan bleef kijken, een wolk die precies op het moment dat ik omhoog keek, open brak. Een tinteling over mijn rug bij het lopen in het bos en een intens warm worden in mijn buik bij het liggen op mijn yogamat.
Ik had het vertrouwen dat er nog een kindje zou komen. Wannéér, dat was de grote vraag. Iedere maand baalde ik dat ik nog niet zwanger was. Per maand liep de teleurstelling op, naar onzekerheid, ongeloof, verdriet, ja diep verdriet en pijn. En juist op het moment dat ik dacht: laat maar zitten dan, ik stort me maar op mijn werk, toen kwam ze. Meteen wist ik dat het geen jongen was, maar een meisje.
Blijkbaar mocht ik eerst al mijn verwachtingen over hoe het zou zijn loslaten voordat ik haar kon ontvangen en ik haar de ruimte kon geven die ze nodig had om de overgang te maken.
Nog steeds helpt energetisch verbinding maken met mezelf en mijn kinderen me. Daarmee bedoel ik, dat ik mijn knoppen zo draai tot ik afgestemd ben op mijzelf, of op hen. Om te begrijpen waarom ik voel wat ik voel, of waarom mijn kinderen doen wat ze doen. Om te luisteren op een andere laag. Die ik, maar ook mijn kinderen, duidelijk nodig blijken te hebben en ik ook niet zou willen missen.