Waar zijn zielen voor ze naar de aarde komen? En wat hebben ze ons te vertellen? Marieke maakt contact met zielen voor ze aan hun reis naar hun lichaam beginnen. Deze keer ontmoet ze Mare. Mare vertelt Marieke over de tussenruimte waar ze wacht tot ze naar de aarde kan komen.
Ik voel een heleboel licht. Zacht, warm licht, dat me lijkt vast te houden en bewegen tegelijkertijd. Ik zie geen vormen, alleen kleuren in allerlei ronddraaiende bewegingen. Alsof ik in een soort wervelwind zit, maar dan een heel zachte en fijne, maar tegelijkertijd ook krachtige. Het voelt als een plek buiten dit universum, buiten de tijd. Een plek waar alles anders is en anders voelt.
“Marieke!”, hoor ik een zachte meisjesstem roepen. Ineens sta ik in een weiland. Het is een prachtig landschap, met hoge grassen en hier en daar vennetje. Voor me is een open plek met lieve kleine bloemetjes en mossen. Er staan een paar mooie bomen. Ik zit op het gras en aai met mijn handen over de aarde. Tot mijn verbazing voelt die niet als aarde zoals ik het ken, maar is het allemaal gemaakt van licht.
Oneindigheid
“Marieke, hier ben ik!”, roept de stem weer. Van achter een boom zie ik een meisje naar me zwaaien. Ze steekt haar hoofd lachend in mijn richting en komt dan naar me toe gerend.
“Wat vind je ervan? Hier?”, vraagt ze enthousiast. Ik kijk om me heen. “Het is hier prachtig”, zeg ik. “Maar… waar zijn we eigenlijk?”
“Dit is een plek in de oneindigheid die ik heb gemaakt, samen met jou. Om jullie te vertellen over hoe zielen naar de aarde komen!”
“Hebben wij deze plek samen gemaakt?” Ik kijk het meisje met grote ogen aan.
“Ja,” zegt ze, “dat is wat mensen nodig hebben, een beeld om iets te begrijpen. Zodat ze voor zich kunnen zien wat ik graag wil vertellen.”
“Ik laat me zien als een meisje, maar eigenlijk ben ik onderdeel van alles en iedereen”
Ik knik begripvol. “Dus… voor een ziel naar de aarde komt, is er alleen oneindigheid?”
“Dat klopt…”, zegt het meisje, “dat is inderdaad zo. Alles bestaat uit energie. En op aarde is die energie zo vast, dat het vormen aanneemt. Ik ben gewoon ik. Een ziel die naar de aarde wil komen. Ik kan me aan jou laten zien zoals ik wil. En zoals jij het kan begrijpen…” Ze schudt mijn hand. “Ik ben Mare trouwens,” zegt ze met een knipoog.
Ik glimlach. “Fijn dat je er bent, Mare”, zeg ik. “Hoe voelt het daar, in die oneindigheid?”
“Zoals je net zweefde Marieke. Je voelt je verbonden met alles om je heen. Je bent dan ook alles. Ik laat me nu dan wel zien als een meisje, maar eigenlijk ben ik onderdeel van alles. En van iedereen dus.”
Ik knik. “Denk je dat je toekomstige vader en moeder dit begrijpen?”, vraag ik.
Mare schudt van nee. “Nee, dat snappen ze nog niet. Dat is ook niet erg, niet iedereen hoeft hiermee bezig te zijn om een kindje te krijgen.” Ze lacht hard en aanstekelijk. Ik glimlach en voel de blijdschap en liefde in dit meisje voor wat er komen gaat.
Minidoperwt
“Je hebt wel zin om naar je ouders te gaan volgens mij?”, vraag ik.
“Ja, heel erg”, zegt ze glunderend. “Mijn ouders zijn er bijna klaar voor. Nou ja, ze zijn er eigenlijk al klaar voor, ik wacht alleen het juiste moment op aarde af.”
“Want is dat belangrijk voor je?”
“Ja, zegt het meisje, dat is zeker belangrijk. Weet je, hier is alles energie en grenzeloos. Er is alles en er kan ook alles. Alleen op aarde hebben jullie te maken met aardse wetten zoals tijd en ruimte. Daar moet ik me dus in vormen, in die wetten.”
“Hoe bedoel je, in vormen?”
“Dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk. Ik moet een vorm aannemen, zodat ik inderdaad op aarde ook een lichaam heb dat werkt zoals ik het wens in mijn leven. En ik moet kiezen welk moment in de aardse tijd ik geboren wil worden en dus ook welk moment ik daadwerkelijk naar mijn ouders ga en in mijn moeders buik landt. Als minidoperwt.”
Ze lacht heel hard om haar grap en verandert in een doperwtje in een peul die enthousiast naar me zwaait. Ik lach ook. “Wat een heerlijke frisse energie heb jij zeg!”, zeg ik grinnikend.
“Dankjewel,” zegt Mare, “die heb jij ook hoor. En mijn papa en mama ook! Ze vergeten het alleen soms. Dan vergeten ze dat ze dit zijn. Dit alles.”
Mare zwaait om zich heen met haar armpjes. Ze maakt weidse gebaren in de ruimte.
“Ze denken dan dat ze alleen dát zijn wie ze zijn op aarde. Dat lichaam met die naam. En al die dingen die ze meemaken. En dat zijn ze ook wel, op aarde. Het is de rol die ze aangenomen hebben in hun leven. Maar hier…”, weer wijst ze met haar armen om zich heen, “hier zijn die rollen er niet, hier Zijn we gewoon.”
“Ik help mijn ouders herinneren, later als ik groot ben”
“Dat voelt heerlijk, zeg ik. Die oneindigheid en grootsheid. Heb jij verder nog iets nodig voor je naar de aarde kan komen?”
“Nee, eigenlijk niet. Mijn ouders zullen dit niet lezen. Ze zijn er te nuchter voor. En dat is ook helemaal oké. Iedereen loopt zijn eigen weg. Ik zal ze wel een beetje herinneren later, als ik groter ben. Maar dat komt later, voor nu is het helemaal goed dat ze niet weten dat ik er al ben. En dat ze denken dat het leven pas begint als er een bevrucht eitje is.” Weer lacht ze hard. Ik geniet van de liefde die ik voel, de oneindigheid aan mogelijkheden en overvloed aan liefde die met haar meekomt.
Voelen
“Marieke, dat is precies wat mensen zich mogen herinneren. Dat zij dat óók allemaal zijn. Dat het nog steeds in hen zit. Overvloed. Liefde. Alles wat hier is. En als ze zich dat elke dag maar héél even bedenken, dan kan dat licht zich verspreiden in hun harten. En hun lichamen. En dan voelen mensen zich vanzelf blijer en gelukkiger, waardoor er weer meer wensen uit kunnen komen.”
“Je bedoelt kinderwensen?”, vraag ik.
“Die ook ja. Maar ook andere wensen. Alles begint bij liefde voelen. In jezelf. Daar begint het. Oh ik houd er zo van!” Mare springt en huppelt op het gras van licht.
“Kom Marieke, we gaan weer even naar Alles. Ga je mee?” Ik knik blij, dat laat ik me geen twee keer zeggen. “Ja!”, zeg ik duidelijk, en meteen ben ik er weer. Het gras verruilt zich voor oneindigheid aan kleuren. Ik ben één met het meisje. Eén met alles. Tot in de eeuwigheid en oneindigheid. Alles.