Waar zijn zielen voor ze naar de aarde komen? En wat hebben ze ons te vertellen? Marieke maakt contact met zielen in de energetische ruimte tussen twee levens in. Deze keer ontmoet ze een meisje dat uitlegt dat alles wat negatief lijkt, ook een positieve kant heeft.
“Wat een mooie wereld”, zegt het meisje als ze naast me neerploft in het gras. Ik kijk haar aan en trek mijn wenkbrauwen op. We kijken naar de aarde onder ons.
“Vind je?”, vraag ik. Ik glimlach wat onzeker. “Er is veel moois op de wereld, maar ook veel dat niet zo mooi is hoor.” Het meisje knikt bedachtzaam en kijkt me vragend aan. “Heb je zorgen?”
Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd.
“Niet echt zorgen. Maar ik vraag me soms dingen af… en dan begrijp ik niet wat voor zin het heeft.” Ik friemel wat aan het gras onder me.
“Marieke, alle negatieve dingen hebben een positieve kant. Die zie je op aarde niet altijd meteen. Maar als je bijvoorbeeld kijkt vanuit het perspectief van waar we nu zijn…” Het meisje gaat voor me staan. Ze lijkt op een kleuter van een jaar of vijf. Ze heeft een eigenwijze blik. Haar voetjes zijn zwart van het buiten spelen.
Andere kant
“Ik ga binnenkort naar de aarde. Papa en mama zijn al lang op mij aan het wachten. Twee jaar geleden hebben ze zelfs een kindje verloren. Kijk daar, dat is mijn grote zus.” Het meisje wijst. En paar meter achter haar zie ik nu een meisje van een jaar of zeven, met een serieuze blik in haar ogen. Ze is prachtig. Een wijs meisje met grote ogen, blond haar en een lang postuur. Ze heeft blote voeten en een witte jurk aan. Haar hartstreek is helemaal licht, ze lijkt wel een engel.
“Ze is geen engel hoor,” beantwoordt het meisje mijn gedachten. Maar ze is wel heel licht. En heel veel liefde. Mama en papa hebben veel verdriet gehad om haar. En nog steeds missen ze haar iedere dag. Ze ging dood, een paar dagen na haar geboorte. Papa en mama hebben haar gelukkig nog levend gezien, ze hebben nog mooie momenten gehad samen, in liefde en verbinding.”
“Wat erg,” stamel ik. Het meisje knikt bevestigend. “Het was heel verdrietig ja. Maar er zat ook een andere kant aan…” Het meisje valt even stil. Ik zucht diep.
“Als het niet was gebeurd, waren mama en papa niet zo enorm gegroeid op persoonlijk vlak. Papa heeft een andere baan gekozen. En mama is ook een andere richting op gegaan. Er is zoveel gebeurd in het denken en doen van mijn ouders….” Ik kijk glazig voor me uit, in gedachten verzonken.
“Als je vanuit hier kijkt is het geweldig goed verlopen allemaal”
“Gelukkig gaat het niet bij iedereen zo”, gaat het meisje verder. “Dit is wat papa en mama en mijn lieve zus samen afgesproken hadden, nog voor ze allemaal naar de aarde kwamen. Hun afspraak was dat mijn zus hen zou wekken, zou wakker schudden. En dat dat op zo’n verdrietige manier moest, heeft te maken met karma. Omdat er in vorige levens dingen gebeurd zijn die ze nog graag recht wilden trekken samen. Omdat mama een ervaring miste die ze in dit leven nodig heeft, om als ziel te groeien. Daarom. Dus… als je het vanuit hier bekijkt, is het geweldig goed verlopen allemaal.” Ik kijk haar met grote ogen aan en zucht eens diep.
“Ik snap je wel lieve meid”, zeg ik. “Maar weet je, op aarde vergeet je dat je hier vandaan komt. Je vergeet dat er nog méér is. Dat je eigenlijk alleen een rol speelt. Een rol die je zelf gekozen hebt.”
“Dat merk ik, zegt het meisje. Dat is voor ons, de zielen die naar de aarde willen komen soms ook wel moeilijk als we onze papa’s en mama’s willen helpen. Weet je, als ze allemaal zouden kunnen uitzoomen, kunnen zien wat vanaf hier te zien is…”
Bedoeling
De grote zus is naast het meisje komen staan. Ze hebben hun armen om elkaar heen geslagen.
“Als mensen meer in zichzelf gaan voelen en stil worden, zien ze beter wat ergens de reden van is. Papa en mama weten als ziel heel goed dat het destijds helemaal ging zoals het de bedoeling was. Alleen hun hoofd zegt iets anders. Hun rol in dit leven kan dat niet vatten. En dat is niet erg, want ook dat is dus de bedoeling. Omdat hun ziel alleen op die manier de ervaring kreeg die het op aarde in dit leven wilde leven, ervaren en meesteren.”
“En, hebben je ouders de ervaring gemeesterd?”, vraag ik.
“Meer dan”, zegt het meisje met glinstering in haar ogen. “Ik ben zó trots op papa en mama. Ik mag bijna naar hen toe. En ik ga mama helpen om nog meer te groeien. Om open te bloeien als een grote gekleurde bloem. Ik ben zo blij dat ik straks in haar buik mag landen.” Het meisje kijkt verlangend naar de aarde.
“Alles gebeurt met een reden… hebben jouw ouders ook op die manier naar de dood van je zus gekeken?”, vraag ik. Het meisje schudt haar hoofd.
“Nee, in het begin niet. Er was veel te veel verdriet. En in dit geval had de dood van mijn zus ook geen betekenis, het was gewoon de afspraak die ze hadden samen. Vanwege het karma wilde mijn moeder, op zielsniveau dit verdriet ook nog eens beleven.” Ze wijst om zich heen.
“Als je het vanuit híer bekijkt, loopt alles volgens plan. Jullie zijn niet alleen die mensen met die namen in deze rollen. Jullie zijn zoveel méér! Jullie zijn dit óók nog allemaal, en dáár en dáár.”
“Ik ga mama helpen om nog meer te groeien. Om open te bloeien als een bloem”
Het meisje staat op en draait een rondje. Ze springt de lucht in, zwaait met haar armen. Ze laat me alle kanten van de aarde zien. Woestijn en zee en moeras. Geel, wit, zwart en rood. Verdriet en geluk, rijkdom en armoede. “Zon, zee, de sterren en de maan. Het overlijden van mijn zus, en de blijdschap om mijn komst Marieke. Alles.”
Ik ben er stil van. Heel erg stil. Het meisje geeft me een zoen op mijn wang. Dan huppelt ze naar haar grote zus met het licht in haar hart. Die knipoogt naar me. Ik glimlach dankbaar terug. Ik kijk de zusjes na en voel even alles en iedereen in mij en om mij heen. Ik zucht, voel het verdriet van hun ouders, maar ook hun kracht. Het verdriet van de mensen op aarde, maar ook hun kracht. Ik adem diep uit, word stiller dan stil. Wat een wereld. Wat een mooie wereld. En wat een spel.